Deze tekst komt uit een krant.
alinea 1
Hoe vaak zeg je iemand nog gedag op straat, gewoon een wildvreemde? Het antwoord is vaak betreurend. Vandaar dat de Nationale Begroetingsdag in het leven is geroepen.
alinea 2
De reden voor deze Nationale Begroetingsdag: aandacht geven aan de mensen om je heen. Een goed experiment voor mij, want ik moet toegeven dat 'hallo' en 'goedemiddag' woorden zijn die niet makkelijk uit mijn mond komen. Dat heb ik eigenlijk pas écht in de gaten wanneer ik aan mijn beproeving begin en richting het station loop. In de verte komt een meneer aangelopen en hoe dichter hij nadert, hoe spannender ik het vind worden. Want, op welk moment ga ik 'hallo' zeggen? Of houd ik het bij een wat officiëler 'goedemiddag'? Hmm, misschien sla ik hem wel even over want hij kijkt niet echt vrolijk. Allerlei vragen schieten door mijn hoofd, terwijl de nietsvermoedende man nadert.
alinea 3
Bij het passeren richt de man zijn blik naar beneden, waardoor een simpel 'hallo' uit mijn tenen lijkt te komen. Dat ik het er moeilijk mee heb, valt hem niet op. Dat ik wat zeg, wel. Hij kijkt me heel verrast aan en zegt me vriendelijk gedag. Dat valt best mee. Ik moet toegeven dat het me toch een heel goed gevoel geeft en ik er zelfs lol in begin te hebben om de volgende voorbijganger ook te groeten.
Lastig blijven de momenten waarop iemand helemaal niet teruggroet. Daar wringt gelijk de schoen. Het doel van de Nationale Begroetingsdag is om de ander aandacht te geven. Maar waarom zou je dat doen als iemand er niet van gediend is? Tijdens deze test merk ik dat ook ik op een gegeven moment heb besloten om op te houden met groeten. Best confronterend, want ik beschouw mezelf als een open persoon. Maar waar ik vooral last van heb, zijn de vooroordelen over de personen die ik op straat tegenkom. Bij het groeten denk ik al op afstand: die wel en die niet. En het gekke is, dat juist de mensen die ik normaal voorbij zou lopen en nu wel gedag zeg, het vriendelijkst tegen mij zijn.
Gelukkig ontdek ik ook dat naarmate ik vaker een positieve reactie krijg, het me geen moeite meer kost om vriendelijk te zijn. Het is al snel een gewoonte om anderen te groeten. En natuurlijk blijven er nog steeds onbewaakte ogenblikken waarop ik totaal in gedachten verzonken aan iemand voorbij loop, zonder wat te zeggen. En juist op zo'n moment gebeurt het: tot mijn verbazing word ik uit mijn droomwereld gewekt, door een vriendelijke mevrouw met een vrolijk "Hallo!".
Bij deze tekst horen 4 vragen, je vindt ze door te klikken op DIT VRAGENFORMULIER
Reacties
Een reactie posten