Deze tekst komt
van een website.
Dolfijnen
alinea 1
Dolfijnen zijn zeer intelligente zoogdieren. In het wild maken dolfijnen onderdeel uit van hechte en buitengewoon complexe (familie)groepen. Dat sociale gedrag is belangrijk voor ze: zo vinden ze bescherming, liefde en genegenheid. Wetenschappers hebben ontdekt dat dolfijnen zelfbewust zijn, je kunt ze daarom makkelijk vergelijken met een mens, met een kind.
Dolfijnen in de vrije
natuur
alinea 2
Dolfijnen in de natuur zwemmen zo'n 50 tot 100 kilometer per dag. Door hun mooi gestroomlijnde lichaam kunnen ze grote snelheden bereiken in het water. Ze kunnen duiken tot wel 200 meter diep. Een dolfijn kan tot 20 minuten zijn adem inhouden. Bijna 90% van de tijd brengt een dolfijn onder water door. Samen jagen ze op vis, ontwikkelen ze vriendschappen en spelen ze met elkaar. Een heel belangrijk zintuig van een dolfijn is de sonar. Door de weerkaatsing van de ultrasone geluiden weet een dolfijn of er obstakels in de weg liggen. De sonar stelt een dolfijn in staat de hele omgeving te verkennen (andere dolfijnen, roofdieren, hindernissen).
Dolfijnen in
gevangenschap kampen met enorme welzijnsproblemen
alinea 3
Dolfijnen in gevangenschap kampen met trauma's en depressie. Eigenlijk, omdat alle zaken die een dolfijn bijzonder maken, en hun natuurlijke gedragingen, niet tot uiting kunnen komen. In gevangenschap is een dolfijn vrijwel altijd onderdeel van een groep die niet de zijne is. Dolfijnen worden wild gevangen en aan dolfinaria verkocht. Ze worden dan uit hun hechte familie gerukt en bij andere, vreemde dolfijnen geplaatst met alle gevolgen van dien. Zo spreekt elke groep dolfijnen zijn eigen specifieke taal. Dolfijnen uit verschillende groepen verstaan elkaar niet. Wanneer ze toch bij elkaar worden opgesloten, leidt dit dan ook gegarandeerd tot conflicten en agressie. Maar ook in gevangenschap gefokte dolfijnen hebben het slecht. Zij kennen de hechte groepen niet, maken zelden vrienden en voelen geen liefde en genegenheid.
alinea 4
De sonar van de dolfijn zorgt er in gevangenschap voor dat hun ultrasone geluid altijd wordt weerkaatst door de betonnen bakken waarin ze zwemmen. Hier worden ze knettergek van. Het betonnen bassin biedt de dieren bovendien op geen enkele manier voldoende uitdagingen om hun intelligente brein te prikkelen. Dolfijnen in gevangenschap lijden dan ook vaak aan verveling, mentale stress, verlaagde weerstand, futloos en stereotiep gedrag.
alinea 5
Het is om al deze redenen dat dolfijnen in gevangenschap vaak kalmeringsmiddelen, antidepressiva, antibiotica en andere (vitamine)supplementen toegediend krijgen. Zonder deze medicatie houden dolfijnen het niet uit in gevangenschap. Deze medicatie zorgt ervoor dat dolfijnen niet lusteloos aan het wateroppervlak dobberen. Een dolfijn heeft ook de 'pech' dat het altijd lijkt alsof hij lacht, ongeacht hoe zijn gesteldheid is. Dit is slechts de vorm van zijn gezicht en heeft niets met emotie te maken. Zelfs een doodzieke dolfijn 'lacht' dus nog.
Stimuleren van
onnatuurlijk gedrag
alinea 6
In gevangenschap krijgt een dolfijn dode vis te eten. Dit herkennen ze aanvankelijk helemaal niet als voedsel, omdat het niet natuurlijk is voor een dolfijn. De dolfijn is voor voedsel volledig afhankelijk van zijn trainer en daardoor heeft de trainer alle controle over de dolfijn. Honger is dan ook een effectieve methode om dolfijnen zaken aan te leren. Rechtop zwemmen, dansen op muziek, met een bal spelen. Het ziet er allemaal leuk uit, maar heeft niets met de natuur van een dolfijn te maken.
alinea 7
Eigenlijk heeft niets in een dolfinarium met de natuur van een dolfijn te maken. Hoe groot een bassin ook is, ze kunnen er nooit 50 tot 100 kilometer per dag zwemmen. Ze kunnen nooit diep duiken. Ze kunnen nooit op levende vis jagen. Ze maken geen vriendschappen. Het water in dolfinaria bevat veelal chloor en dit lijkt geenszins op zeewater. Alles druist tegen de natuur in.
Je leert een kind
verkeerde dingen over dolfijnen
alinea 8
Een dolfinarium zal zeggen dat het goed voor zijn dolfijnen zorgt en dat de educatie een groot onderdeel van zijn intentie is. Maar, wat leren we nu precies van gedrogeerde dolfijnen die rondzwemmen in een betonnen bak en op een fluitsignaal uit het water omhoog springen? We leren niets van hoe dolfijnen leven, van hun complexiteit, van hun bijzondere eigenschappen. Geen van die zaken komt tot uiting in een dolfinarium! Het heeft alles met commercie en het verdienen van geld te maken, en helemaal niets met dierenwelzijn en educatie. Veel wetenschappers, mariene biologen en zelfs ex-dolfinarium-medewerkers spreken zich dan ook uit tegen dolfijnen in gevangenschap. In landen als Bolivia, Costa Rica, Kroatië, Griekenland, India, Nicaragua, Slovenië, Cyprus, Chili en enkele staten van de USA zijn dolfinaria al verboden. Andere landen zoals Zwitserland, Hongarije, Brazilië, Luxemburg, Noorwegen en Groot-Brittannië hebben dusdanige wetgeving aangenomen dat dolfinaria er niet meer voorkomen. Gelukkig groeit dus duidelijk meer en meer het bewustzijn: het houden van een dolfijn in gevangenschap is dierenleed.
Dolfijnen
alinea 1
Dolfijnen zijn zeer intelligente zoogdieren. In het wild maken dolfijnen onderdeel uit van hechte en buitengewoon complexe (familie)groepen. Dat sociale gedrag is belangrijk voor ze: zo vinden ze bescherming, liefde en genegenheid. Wetenschappers hebben ontdekt dat dolfijnen zelfbewust zijn, je kunt ze daarom makkelijk vergelijken met een mens, met een kind.
alinea 2
Dolfijnen in de natuur zwemmen zo'n 50 tot 100 kilometer per dag. Door hun mooi gestroomlijnde lichaam kunnen ze grote snelheden bereiken in het water. Ze kunnen duiken tot wel 200 meter diep. Een dolfijn kan tot 20 minuten zijn adem inhouden. Bijna 90% van de tijd brengt een dolfijn onder water door. Samen jagen ze op vis, ontwikkelen ze vriendschappen en spelen ze met elkaar. Een heel belangrijk zintuig van een dolfijn is de sonar. Door de weerkaatsing van de ultrasone geluiden weet een dolfijn of er obstakels in de weg liggen. De sonar stelt een dolfijn in staat de hele omgeving te verkennen (andere dolfijnen, roofdieren, hindernissen).
alinea 3
Dolfijnen in gevangenschap kampen met trauma's en depressie. Eigenlijk, omdat alle zaken die een dolfijn bijzonder maken, en hun natuurlijke gedragingen, niet tot uiting kunnen komen. In gevangenschap is een dolfijn vrijwel altijd onderdeel van een groep die niet de zijne is. Dolfijnen worden wild gevangen en aan dolfinaria verkocht. Ze worden dan uit hun hechte familie gerukt en bij andere, vreemde dolfijnen geplaatst met alle gevolgen van dien. Zo spreekt elke groep dolfijnen zijn eigen specifieke taal. Dolfijnen uit verschillende groepen verstaan elkaar niet. Wanneer ze toch bij elkaar worden opgesloten, leidt dit dan ook gegarandeerd tot conflicten en agressie. Maar ook in gevangenschap gefokte dolfijnen hebben het slecht. Zij kennen de hechte groepen niet, maken zelden vrienden en voelen geen liefde en genegenheid.
De sonar van de dolfijn zorgt er in gevangenschap voor dat hun ultrasone geluid altijd wordt weerkaatst door de betonnen bakken waarin ze zwemmen. Hier worden ze knettergek van. Het betonnen bassin biedt de dieren bovendien op geen enkele manier voldoende uitdagingen om hun intelligente brein te prikkelen. Dolfijnen in gevangenschap lijden dan ook vaak aan verveling, mentale stress, verlaagde weerstand, futloos en stereotiep gedrag.
Het is om al deze redenen dat dolfijnen in gevangenschap vaak kalmeringsmiddelen, antidepressiva, antibiotica en andere (vitamine)supplementen toegediend krijgen. Zonder deze medicatie houden dolfijnen het niet uit in gevangenschap. Deze medicatie zorgt ervoor dat dolfijnen niet lusteloos aan het wateroppervlak dobberen. Een dolfijn heeft ook de 'pech' dat het altijd lijkt alsof hij lacht, ongeacht hoe zijn gesteldheid is. Dit is slechts de vorm van zijn gezicht en heeft niets met emotie te maken. Zelfs een doodzieke dolfijn 'lacht' dus nog.
alinea 6
In gevangenschap krijgt een dolfijn dode vis te eten. Dit herkennen ze aanvankelijk helemaal niet als voedsel, omdat het niet natuurlijk is voor een dolfijn. De dolfijn is voor voedsel volledig afhankelijk van zijn trainer en daardoor heeft de trainer alle controle over de dolfijn. Honger is dan ook een effectieve methode om dolfijnen zaken aan te leren. Rechtop zwemmen, dansen op muziek, met een bal spelen. Het ziet er allemaal leuk uit, maar heeft niets met de natuur van een dolfijn te maken.
Eigenlijk heeft niets in een dolfinarium met de natuur van een dolfijn te maken. Hoe groot een bassin ook is, ze kunnen er nooit 50 tot 100 kilometer per dag zwemmen. Ze kunnen nooit diep duiken. Ze kunnen nooit op levende vis jagen. Ze maken geen vriendschappen. Het water in dolfinaria bevat veelal chloor en dit lijkt geenszins op zeewater. Alles druist tegen de natuur in.
alinea 8
Een dolfinarium zal zeggen dat het goed voor zijn dolfijnen zorgt en dat de educatie een groot onderdeel van zijn intentie is. Maar, wat leren we nu precies van gedrogeerde dolfijnen die rondzwemmen in een betonnen bak en op een fluitsignaal uit het water omhoog springen? We leren niets van hoe dolfijnen leven, van hun complexiteit, van hun bijzondere eigenschappen. Geen van die zaken komt tot uiting in een dolfinarium! Het heeft alles met commercie en het verdienen van geld te maken, en helemaal niets met dierenwelzijn en educatie. Veel wetenschappers, mariene biologen en zelfs ex-dolfinarium-medewerkers spreken zich dan ook uit tegen dolfijnen in gevangenschap. In landen als Bolivia, Costa Rica, Kroatië, Griekenland, India, Nicaragua, Slovenië, Cyprus, Chili en enkele staten van de USA zijn dolfinaria al verboden. Andere landen zoals Zwitserland, Hongarije, Brazilië, Luxemburg, Noorwegen en Groot-Brittannië hebben dusdanige wetgeving aangenomen dat dolfinaria er niet meer voorkomen. Gelukkig groeit dus duidelijk meer en meer het bewustzijn: het houden van een dolfijn in gevangenschap is dierenleed.
Ga naar het vragenformulier en vul daar de antwoorden in.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen